Livera Yayınevi – Dipnotski

Bruno Latour – Gaia ile Yüzleşme (2025)

Bruno Latour’un bu eseri, insan ile yeryüzü arasındaki ilişkiyi köklü biçimde yeniden düşünmeye çağırıyor. Latour, antroposen çağında yaşanan iklim krizinin yalnızca çevresel bir sorun değil, aynı zamanda düşünsel ve siyasal bir kırılma olduğunu savunuyor. “Gaia” kavramını mitolojik bir figürden ziyade, insan eylemlerine tepki veren canlı bir sistemin felsefi simgesi olarak ele alıyor. Bu bağlamda Gaia, doğadan ayrı bir varlık değil; insanla sürekli etkileşim içinde olan, sınırları ve istikrarı insani faaliyetlerle şekillenen bir yeryüzü bütünlüğünü temsil ediyor.

Latour’a göre modernlik, “doğa” ve “toplum” arasındaki yapay ayrımı üzerine kurulmuş bir yanılsamadır. Bilimsel ilerleme ve ekonomik büyüme, bu ayrımı meşrulaştırarak insanı dünyanın merkezine yerleştirmiştir. Ancak iklim değişikliği bu merkezin çöktüğünü gösteriyor. Artık insan, doğayı dışsal bir nesne gibi yönetemiyor; aksine, Gaia’nın güçleriyle karşı karşıya geliyor. Latour, bu durumu “yeni iklim rejimi” olarak adlandırıyor: bir dönemde, insanın jeolojik bir kuvvete dönüştüğü, doğanın ise politik bir özne haline geldiği bir çağ.

‘Gaia ile Yüzleşme: Yeni İklim Rejimi Üzerine Sekiz Konferans’ (‘Face à Gaïa: Huit conférences sur le nouveau régime climatique’), bu dönüşümün düşünsel sonuçlarını tartışıyor. Latour, çevre politikalarının yalnızca teknik çözümlerle değil, yeni bir ontolojiyle –yani insan ve dünya arasındaki varlık ilişkisini yeniden kurmakla– ele alınması gerektiğini söylüyor. Gaia’yı “kırılgan ama tepkisel bir varlık” olarak görerek, insanı da yeryüzünün parçası ve sorumlusu haline getiriyor.

‘Gaia ile Yüzleşme’, bilimin, siyasetin ve felsefenin sınırlarını zorlayan bir ekolojik düşünme denemesi olarak, çağımızın en temel sorusunu soruyor: İnsan, dünyanın efendisi mi yoksa onunla birlikte var olan kırılgan bir varlık mı?

Künye: Bruno Latour – Gaia ile Yüzleşme: Yeni İklim Rejimi Üzerine Sekiz Konferans, çeviren: Kağan Kahveci, Livera Yayınevi, felsefe, 440 sayfa, 2025

Jacques Rancière – Özgürlük Uzakta (2025)

Jacques Rancière’in bu kitabı, Çehov’un eserleri üzerinden özgürleşme düşüncesinin modern dünyadaki durumunu tartışıyor. Rancière, Çehov’un oyunlarında ve hikâyelerinde özgürleşmenin vaat edilmesine rağmen sürekli ertelenen, tamamlanmamış bir süreç olarak belirdiğini öne sürüyor.

Çehov’un karakterleri çoğu zaman kendi hayatlarını değiştirmek ister, yeni bir başlangıç umar, fakat bu arzuları genellikle gerçekleşmez. Bu ertelenmişlik, Rancière’e göre bireysel bir başarısızlıktan çok modern tarihin yapısal bir özelliğini yansıtır. Özgürleşme, ulaşılması gereken nihai bir hedef değil; daima askıda kalan, belirsiz ve tamamlanmamış bir deneyimdir. Bu noktada Rancière, Çehov’un sanatını sadece toplumsal bir eleştiri değil, aynı zamanda politik olanın sürekli yeniden tanımlandığı bir alan olarak yorumlar.

‘Özgürlük Uzakta: Çehov Öyküleri Üzerine Deneme’ (‘L’émancipation en suspens: Sur l’histoire de Tchekhov’), Çehov’un anlatılarındaki sıradan hayat kesitlerini, gündelik sıkıntıları ve küçük düş kırıklıklarını tarihsel özgürleşme tahayyülüyle ilişkilendirir. Bu bakış açısıyla Çehov, toplumsal dönüşümün büyük ideallerini değil, küçük jestlerde, yarım kalmış diyaloglarda ve gerçekleşmeyen umutlarda özgürleşmenin kırıntılarını görünür kılar.

Rancière’in yaklaşımı, Çehov’u yalnızca realist bir yazar olarak değil, modern özgürleşme düşüncesinin çelişkilerini açığa çıkaran bir düşünür olarak da konumlandırır. L’émancipation en suspens, hem Çehov’un edebiyatına yeni bir yorum getiriyor hem de modern siyasetin özgürlük ve eşitlik ideallerini sorgulayan felsefi bir tartışma sunuyor.

Künye: Jacques Rancière – Özgürlük Uzakta: Çehov Öyküleri Üzerine Deneme, çeviren: M. Çağlar Atmaca, Livera Yayınevi, felsefe, 104 sayfa, 2025

Tim Parks – Hayatta Kalma Becerisi Olarak Roman (2025)

Tim Parks’ın bu kitabı, romanın insan yaşamındaki temel işlevini irdeleyen özgün bir edebiyat kuramı sunuyor. Parks, romanı yalnızca estetik bir ifade biçimi olarak değil, bireyin kendisini anlaması, duygusal deneyimlerini işleyebilmesi ve modern dünyanın karmaşasıyla baş edebilmesi için kullandığı hayati bir beceri olarak konumlandırıyor. ‘Hayatta Kalma Becerisi Olarak Roman’ (‘The Novel: A Survival Skill’), romanın okur için taşıdığı kişisel anlamı merkeze alarak, edebiyat eleştirisini psikolojik ve varoluşsal bir zemine oturtuyor. Yazar, özellikle Batı edebiyatının bireysel benliği inşa eden yönlerini sorgularken, romanın terapötik gücünü vurguluyor.

Parks’a göre roman, bireyin iç dünyasını sözcüklere dökebilmesini sağlıyor ve bu sayede içsel karmaşayı düzenleme imkânı tanıyor. Modern bireyin yaşadığı yabancılaşma, yalnızlık ve gerçeklik ile bağ kurma sorunu, roman sayesinde bir düzene oturuyor. Yazar, bu noktada romanın biçimsel özellikleri ile bireyin ruhsal ihtiyaçları arasında güçlü bir bağ kuruyor. Joyce, Beckett, Proust gibi yazarların eserleri üzerinden, romanın nasıl bir iç gözlem aracına dönüştüğünü gösteriyor. Parks’ın bakış açısı, edebi metni salt nesnel yapısıyla değerlendiren geleneksel eleştiriden uzaklaşıp, edebiyatı yaşamsal bir ihtiyaç olarak tanımlıyor.

Roman okumanın “boş zaman etkinliği” olmanın ötesinde, hayatta kalma stratejisi olabileceği fikrini temellendiriyor. Bu yönüyle kitap, roman sanatına varoluşsal bir derinlik kazandırıyor.

Künye: Tim Parks – Hayatta Kalma Becerisi Olarak Roman, çeviren: Kerem Işık, Livera Yayınevi, inceleme, 252 sayfa, 2025

Gloria E. Anzaldúa – Karanlıktaki Aydınlık (2025)

Gloria E. Anzaldúa, bu önemli çalışmasında kimlik, ruhsallık ve gerçeklik kavramlarını çok katmanlı bir şekilde yeniden ele alıyor. Latinx, queer ve feminist perspektiflerin kesişiminde duran yazar, kişisel deneyimlerinden ve teorik birikiminden yola çıkarak çoklu benlik yapılarının nasıl şekillendiğini sorguluyor. Kimliğin durağan değil, sürekli evrilen bir süreç olduğunu ileri sürüyor ve bu dönüşümün hem içsel hem toplumsal çatışmalarla yoğrulduğunu vurguluyor.

Anzaldúa, “nepantla” adını verdiği arada kalma halini merkezine alıyor. Bu kavram, bireyin ait olduğu hiçbir yere tam anlamıyla sığamadığı, ama her yerden parçalar taşıdığı geçiş alanını tanımlıyor. Nepantla, hem sancılı hem yaratıcı bir bölgeyi temsil ediyor. Bu alanda kimlik yeniden kuruluyor, parçalanıyor ve tekrar inşa ediliyor. Yazar, bu içsel geçişleri ve kimlik kırılmalarını yalnızca teorik bir dille değil, şiirsel ve otoetnografik anlatımlarla örüyor.

Kitap boyunca ruhsallık, sezgi ve bilinç halleri politik bir direnç biçimi olarak öne çıkıyor. Anzaldúa, Batılı rasyonalist düşüncenin sınırlarını sorguluyor ve yerli epistemolojileriyle queer düşünceyi bir araya getiriyor. Gerçekliğin tekil değil, çoklu ve katmanlı olduğunu savunuyor. Bu yaklaşımıyla, hem akademik hem spiritüel bir alan yaratıyor.

‘Karanlıktaki Aydınlık: Kimliğin, Spiritüelliğin, Gerçekliğin Yeniden Yazımı’ (Light in the Dark/Luz en lo Oscuro: Rewriting Identity, Spirituality, Reality’), yalnızca teorik bir metin değil; aynı zamanda bir iyileşme, dönüşüm ve yeniden doğuş sürecini anlatıyor. Anzaldúa’nın dili, okuyucuyu içsel bir yolculuğa davet ediyor. Bu kitap, sınırların ötesinde yeni bir benliğin nasıl doğduğunu anlatıyor.

Künye: Gloria E. Anzaldúa – Karanlıktaki Aydınlık: Kimliğin, Spiritüelliğin, Gerçekliğin Yeniden Yazımı, çeviren: Burcu Şahinli, Livera Yayınevi, feminizm, 376 sayfa, 2025

Kolektif – Direnişin Formu ve Kendisi Olarak Sanat (2025)

Direniş, ilk anlamıyla bir şeyin değişime karşı gösterdiği tepkisizlik gibi görünür; sabit kalma arzusudur. Ancak toplumsal ve siyasal bağlamda direniş, çok daha dinamik ve dönüştürücü bir güçtür. Artık bir tepkisizlik değil, bir duruş, bir varlık ilanıdır. Baskıya, kontrol mekanizmalarına ve tek tipleştirici politikalara karşı, kişinin kendisi olarak kalma ısrarıdır. Bu nedenle günümüzde, otoritenin hâkim olduğu pek çok coğrafyada “ben buyum” diyebilmek bile başlı başına politik bir eyleme dönüşmüştür.

‘Direnişin Formu ve Kendisi Olarak Sanat’ ifadesi bu anlayışı estetik bir düzleme taşıyor. Direnişi yalnızca içeriğiyle değil, biçimiyle de tanımlayan bu yaklaşımda, sanat bir mesajdan çok daha fazlasıdır. Biçim, sanatçının kimliğini, sınırlarını ve yönünü belirleyen temel unsurdur. Sanatla konuşmayı seçen kişi, aynı zamanda sistemin diliyle konuşmamayı da seçmiş olur. Bu seçim, estetikten ziyade etik bir karardır.

Sanat, düzenle uyum içinde olmaktan çok, onunla çatışan bir hattın izini sürer. Tıpkı sokaklardaki protestolar gibi, sanat da baskının yoğunlaştığı yerde çatlağı büyütür. Yerleşik olanı sarsar, alternatif olanı görünür kılar. Akışı bozan, kısa devre yaratan bir enerji gibidir. Bu yüzden sokakla sanat arasında doğal bir bağ kurulur; ikisi de aynı kaynaktan beslenir: direnme isteğinden.

Sanat, yalnızca bir anlatım biçimi değil; bir tavır, bir varoluş biçimidir. Direniş, bazen bir sözde değil, bir çizgide, bir tonda, bir duruşta gizlidir. Ve bu gizli ses, en çok sanatın içinden yankılanır. Sanat, direnişin ta kendisidir.

Bu kitaba katkıda bulunan isimler şöyle: Barış Acar, Fırat Arapoğlu, Rafet Arslan, Ezgi Bakçay, Güler Bek, Burak Delier, Memed Erdener, Alev Özkazanç, Nermin Saybaşılı.

Künye: Kolektif – Direnişin Formu ve Kendisi Olarak Sanat, derleyen: Barış Acar, Livera Yayınevi, sanat, 144 sayfa, 2025

Chiara Bottici – Feminist Bir Mitoloji (2025)

Chiara Bottici’nin ‘Feminist Bir Mitoloji’ (‘A Feminist Mythology’) adlı kitabı, feminist düşünceyi mit kavramı üzerinden yeniden ele alıyor. Bottici, mitlerin yalnızca geçmişe ait masallar olmadığını, bugün de toplumsal cinsiyet rollerini şekillendiren güçlü anlatılar olduğunu savunur. Feminist mitoloji anlayışıyla hem tarihsel hem de kültürel kodlara karşı alternatif anlatılar üretmenin mümkün olduğunu ifade ediyor.

Kitapta mit, baskıcı bir araç olmaktan çıkarılıp özgürleştirici bir potansiyele kavuşturuluyor. Bottici’ye göre mitler, kadınları pasif figürlere indirgemek için değil, onları özneleştirmek ve çok sesli anlatılarla görünür kılmak için de kullanılabilir. Bu bağlamda, feminist mitoloji yalnızca eski mitlerin eleştirisi değil, aynı zamanda yeni mitlerin yaratılmasıdır.

Bottici, ataerkil düşüncenin inşa ettiği kadın imgelerinin nasıl doğallaştırıldığını analiz eder. Kadının “öteki” olarak konumlandırılması, mitolojik düzeyde bir süreklilik kazanmıştır. Feminist mitoloji ise bu sürekliliği kırmayı hedefler.

‘Feminist Bir Mitoloji’, feminizmi kuramsal bir zemine yerleştirirken, yaratıcı ve dönüşümcü bir politik dil sunuyor. Bottici, feminist tahayyülün yalnızca eleştirel değil, aynı zamanda kurucu bir güç olduğunu gösteriyor. Bu kitap, hem düşünsel derinliği hem de hayal gücünü birlikte kullanan özgün bir manifestodur.

Künye: Chiara Bottici – Feminist Bir Mitoloji, çeviren: Bilge Demirtaş, Livera Yayınevi, feminizm, 288 sayfa, 2025

Stephen Greenblatt, Adam Phillips – İkinci Şanslar (2025)

Stephen Greenblatt ve Adam Phillips’in ‘İkinci Şanslar: Shakespeare & Freud’ (‘Second Chances: Shakespeare and Freud’) adlı kitabı, William Shakespeare ve Sigmund Freud’un eserleri aracılığıyla “ikinci şanslar” temasını keşfediyor. Kitap, bu iki önemli düşünürün insan doğası, pişmanlık, yeniden başlama arzusu ve geçmişin geleceği nasıl şekillendirdiği üzerine olan derinlemesine incelemelerini karşılaştırıyor ve bir araya getiriyor.

Greenblatt, Shakespeare’in oyunlarındaki karakterlerin hatalarıyla yüzleşmelerini, affedilme arayışlarını ve yeni bir başlangıç yapma olasılıklarını edebi analizlerle ortaya koyuyor. Örneğin, Kral Lear’ın pişmanlığı, Hamlet’in intikam arayışı ve Prospero’nun bağışlayıcılığı gibi temalar üzerinden ikinci şansların karmaşık doğasını irdeliyor.

Phillips ise Freud’un psikanalitik teorilerini kullanarak, bireylerin travmalarıyla başa çıkma, geçmişin etkisinden kurtulma ve yeni bir benlik inşa etme çabalarını psikolojik bir bakış açısıyla ele alıyor. Tekrarlama zorlantısı, nevroz ve iyileşme süreçleri gibi kavramlar üzerinden ikinci şansların psikodinamiklerini inceliyor.

Kitap, Shakespeare’in edebi dünyası ile Freud’un psikanalitik düşüncesi arasındaki beklenmedik paralellikleri ve kesişimleri ortaya koyarak, “ikinci şans” kavramının insan deneyimindeki merkezi rolünü vurguluyor. Hem edebi hem de psikolojik analizlerin iç içe geçtiği bu çalışma, okuyucuyu insan doğasının derinliklerine doğru bir yolculuğa çıkarıyor ve hatalarımızla yüzleşme, affetme ve yeniden başlama potansiyelimiz üzerine düşünmeye davet ediyor.

Greenblatt ve Phillips, bu iki büyük düşünürün eserleri aracılığıyla, ikinci şansların ne kadar zorlu, karmaşık ve aynı zamanda insan olmanın kaçınılmaz bir parçası olduğunu gösteriyorlar.

Künye: Stephen Greenblatt, Adam Phillips – İkinci Şanslar: Shakespeare & Freud, çeviren: Sarp Kaya, Livera Yayınevi, inceleme, 256 sayfa, 2025

Adrian Johnston – Yeni Bir Alman İdealizmi (2025)

Adrian Johnston’ın bu eseri, günümüz kıta felsefesinde etkili olan Yeni Alman İdealizmi akımını kapsamlı bir şekilde inceleyen ve bu akımın temel argümanlarını değerlendiren önemli bir çalışmadır. ‘Yeni Bir Alman İdealizmi’ (‘A New German Idealism’), Hegelci felsefenin güncel yorumlarını ve bu yorumların çağdaş düşünce üzerindeki etkilerini derinlemesine analiz ederken, Slavoj Žižek, Markus Gabriel ve Quentin Meillassoux gibi düşünürlerin bu akım içindeki konumlarını ve katkılarını ele alıyor. Kitap, Yeni Alman İdealizmi’nin temel kavramlarını, ontolojik ve epistemolojik iddialarını, materyalizm ve realizmle olan ilişkisini ve çağdaş felsefi tartışmalara sunduğu özgün perspektifleri titizlikle inceliyor.

Johnston, Yeni Alman İdealizmi’nin, bilincin ve öznenin gerçekliğin temelini oluşturduğu yönündeki geleneksel idealist görüşlerden nasıl ayrıştığını ve daha karmaşık, diyalektik bir gerçeklik anlayışını nasıl savunduğunu açıklıyor. Kitap, bu akımın, bilginin sınırları, nesnelliğin doğası, nedensellik ve özgürlük gibi klasik felsefi sorunlara getirdiği yeni yaklaşımları detaylı bir şekilde tartışıyor. Johnston, Yeni Alman İdealizmi’nin, çağdaş bilim ve felsefenin sunduğu meydan okumalar karşısında idealist düşüncenin nasıl yeniden canlandırılabileceğine dair önemli bir çerçeve sunduğunu savunuyor.

‘Yeni Bir Alman İdealizmi’, bu felsefi akımın temel metinlerine ve düşünürlerine eleştirel bir bakış sunarken, aynı zamanda akımın güçlü yönlerini ve potansiyel sınırlarını da değerlendiriyor. Johnston’ın çalışması, günümüz felsefesindeki önemli tartışmaları anlamak ve idealist düşüncenin çağdaş yorumlarını kavramak isteyenler için vazgeçilmez bir kaynak niteliği taşıyor. Kitap, okuyucuyu Yeni Alman İdealizmi’nin karmaşık ve derinlikli dünyasına davet ederken, felsefi düşüncenin sınırlarını zorlayan yeni perspektifler sunuyor.

Künye: Adrian Johnston – Yeni Bir Alman İdealizmi: Hegel, Žižek ve Diyalektik Materyalizm, çeviren: Hakan Gürvit, Livera Yayınevi, felsefe, 480 sayfa, 2025

Tim Ingold – Çizgiler (2025)

Tim Ingold’un bu kitabı, çizgilerin insan düşüncesindeki ve pratiklerindeki çok yönlü rolünü keşfeden kapsamlı bir incelemedir. ‘Çizgiler: Kısa Bir Tarih’ (‘Lines: A Brief History’), çizgilerin sadece görsel bir unsur olmadığını, aynı zamanda düşünme, hareket etme, anlatma ve anlama biçimlerimizi şekillendiren temel bir kavram olduğunu savunur. Kitap, çizgilerin tarih boyunca farklı kültürlerde ve disiplinlerde nasıl kullanıldığını ve yorumlandığını inceler.

Ingold, çizgilerin sadece nesneleri temsil etmek için değil, aynı zamanda hareketleri, ilişkileri ve süreçleri ifade etmek için de kullanıldığını vurgular. Örneğin, yürüme, dans etme, dokuma ve çizim gibi pratikler, çizgilerin hareket ve süreçle olan yakın ilişkisini gösterir. Kitap, çizgilerin bu farklı kullanımlarının, insan deneyimini ve dünyayı anlama biçimimizi nasıl etkilediğini araştırır.

Ingold, çizgilerin tarih boyunca farklı kültürlerde ve disiplinlerde nasıl yorumlandığını ve kullanıldığını da inceler. Örneğin, Antik Yunan’da çizgiler, geometrik şekillerin ve müzikal armonilerin temelini oluştururken, Aborijin kültürlerinde çizgiler, şarkıların ve hikayelerin anlatımında önemli bir rol oynar. Kitap, çizgilerin bu farklı yorumlarının, farklı kültürlerin ve disiplinlerin dünyayı anlama biçimlerini nasıl şekillendirdiğini gösterir.

‘Çizgiler’, çizgilerin insan düşüncesindeki ve pratiklerindeki çok yönlü rolünü keşfeden ve okuyucuları çizgilerin dünyasına farklı bir bakış açısıyla bakmaya davet eden düşündürücü bir eserdir.

Künye: Tim Ingold – Çizgiler: Kısa Bir Tarih, çeviren: Deniz Çiftçi, Livera Yayınevi, inceleme, 288 sayfa, 2025

J. D. Nasio – Jacques Lacan’ın Kuramı Üzerine Beş Ders (2025)

Bu kitap, Jacques Lacan’ın psikanaliz teorisinin temel kavramlarını beş ders şeklinde sunan bir eserdir. J. D. Nasio’nun ‘Jacques Lacan’ın Kuramı Üzerine Beş Ders’ (‘Cinq leçons sur la théorie de Jacques Lacan’), Lacan’ın karmaşık ve zorlayıcı fikirlerini sadeleştirerek, okuyucuların Lacan’ın düşüncesine giriş yapmasını kolaylaştırmayı amaçlar. Kitap, Lacan’ın dil, arzu, öteki, gerçek ve simgesel gibi temel kavramlarını ele alır ve bu kavramların psikanaliz pratiğindeki önemini vurgular.

Kitapta, Lacan’ın dilin psişik yapı üzerindeki etkisine dair görüşleri detaylı bir şekilde incelenir. Nasio, Lacan’ın, dilin insan öznesinin oluşumunda merkezi bir rol oynadığını ve bilinçdışının dilsel bir yapıya sahip olduğunu savunduğunu belirtir. Lacan’ın “dilin öteki’nin söylemi olduğu” fikri, insanın arzusunun ve kimliğinin dil aracılığıyla nasıl şekillendiğini anlamamıza yardımcı olur. Nasio, Lacan’ın dilin psikanaliz pratiğindeki önemini örneklerle açıklar ve dilin, hastanın semptomlarını ve arzularını anlamak için nasıl kullanılabileceğini gösterir.

Kitapta, Lacan’ın arzunun doğasına dair görüşleri de ele alınır. Nasio, Lacan’ın, arzunun bir nesneye yönelik bir istekten ziyade, bir eksiklik duygusundan kaynaklandığını savunduğunu belirtir. Lacan’ın “arzunun nesnesi yoktur” fikri, insanın arzularının asla tam olarak tatmin edilemeyeceğini ve bu nedenle, arzunun sürekli bir arayış içinde olduğunu gösterir. Nasio, Lacan’ın arzunun psikanaliz pratiğindeki önemini örneklerle açıklar ve arzunun, hastanın semptomlarını ve çatışmalarını anlamak için nasıl kullanılabileceğini gösterir.

Kitapta, Lacan’ın öteki kavramı da detaylı bir şekilde incelenir. Nasio, Lacan’ın, öteki’nin sadece başka bir insan olmadığını, aynı zamanda dil, kültür ve toplumsal normlar gibi simgesel yapıları da içerdiğini savunduğunu belirtir. Lacan’ın “öteki’nin arzusu” fikri, insanın arzularının ve kimliğinin öteki’nin beklentileri ve talepleriyle nasıl şekillendiğini anlamamıza yardımcı olur. Nasio, Lacan’ın öteki kavramının psikanaliz pratiğindeki önemini örneklerle açıklar ve öteki’nin, hastanın semptomlarını ve ilişkilerini anlamak için nasıl kullanılabileceğini gösterir.

Kitapta, Lacan’ın gerçek ve simgesel kavramları da ele alınır. Nasio, Lacan’ın, gerçeğin simgesel yapıların dışında kalan ve dilin erişemediği bir alan olduğunu savunduğunu belirtir. Lacan’ın “gerçek, simgesel olanın dışında kalandır” fikri, insanın gerçeği asla tam olarak kavrayamayacağını ve simgesel yapıların, gerçeği anlamlandırma çabalarımızı nasıl sınırladığını gösterir. Nasio, Lacan’ın gerçek ve simgesel kavramlarının psikanaliz pratiğindeki önemini örneklerle açıklar ve bu kavramların, hastanın semptomlarını ve deneyimlerini anlamak için nasıl kullanılabileceğini gösterir.

Kitap, Lacan’ın psikanaliz teorisine giriş yapmak isteyen okuyucular için değerli bir kaynaktır. Nasio, Lacan’ın karmaşık fikirlerini sadeleştirerek, okuyucuların Lacan’ın düşüncesini anlamasını kolaylaştırır.

Künye: J. D. Nasio – Jacques Lacan’ın Kuramı Üzerine Beş Ders, çeviren: Özge Soysal, Murat Erşen, Livera Yayınevi, psikanaliz, 256 sayfa, 2025